2011 yılında en yakın arkadaşlarımdan biri olan Ahmet’le şu an hatırlayamadığım bir sebepten ötürü gaza gelip italya’da gönüllü çalışma yapmak için bir ekolojik çiftliğe  gitmiştik. İkimizin de ilk yurt dışı deneyimi olacaktı ve aşırı heyecanlıydık. Bu yazıyı yazıyorum çünkü ilk yurt dışı deneyimimde aslında ne kadar beceriksiz olduğumu göstermek istiyorum.

İlk sırt çantamı bu seyahat için Eminönü’nden aldığımı hatırlıyorum. Hayatımın en büyük salaklıklarından birini yaptığımı aradan seneler geçince anca anlayabildim tabii. Çantamı oradan almam yetmezmiş gibi bir de yola çıkarken 70 litrelik çantanın içine ne varsa doldurdum. Çantadan anlamıyorum, çanta yerleştirmeyi bilmiyorum, malzeme seçmekten bir haberim. Hal böyle olunca o çantayla yaşadığım sefaleti anlatsam roman olacak kadar ızdırap çektim. İtalya sokaklarında kendimden daha büyük ve ağır çantayı taşırken artık göğüs kafesim parçalanacak herhalde dediğim anlar bile oldu. Kabus gibi! “Yea çanta seçmenin ne önemi var ki?” diyenler bir kez daha düşünün.

Bir de gezi boyunca çektiğim fotoğrafları görseniz -ki az sonra göreceksiniz- oturup ağlarsınız. Ne estetik bir kaygı, ne başka bir şey. Bulanık mı dersin, yamuk mu dersin, ne ararsan var. Ne çektiysek fotoğrafçılık sanatına tepki olsun diye çekmişiz.

Ha bir de şimdi yok İran‘da günlük 7 Lira’ya gezdim, Hindistan‘da 10 Lira’ya gezdim diye caka satıyorum ama o zamanlar 5 günde 1.000 Euro’ya yakın para harcamıştım! Belki daha fazladır Allah affetsin. Şimdi bana kaybolan günlerimi verseler hemen gider aldığım hediyelikleri iade eder, eurolarımı geri alırım.

Ahmet ve ben. Soldaki ben.

Neyse ne diyorduk?

Biz Ahmet’le birlikte bir ekolojik çiftliğe gönüllü olarak çalışmak üzere İtalya’ya gittik. Milano’da uçaktan indikten sonra trenle Piacenza’ya geldik.

Gittiğimiz çiftlik Milano’dan yaklaşık 2 saat uzaklıktaki Piacenza şehrine bağlı Bobbio isminde ufak bir kasabadaydı. Çiftlik de Bobbio kasabasının merkezinden arabayla yaklaşık yirmi dakika süren bir dağın tepesindeydi. Zaten dağdaki son yerleşim yeri de bu çiftlikti.

Çiftlik şöyle bir yerdi:

Kaldığımız çiftlik evinin ana binası

Çiftliğe çıkarken yol boyunca Bobbio manzarasını seyrediyorduk.

Burada yaklaşık 20 gün boyunca kaldık ve çeşitli işler yaptık.

Kaldığımız yer böyle bir yerdi:

Yerdeki yatakların üzerine uyku tulumlarımızı serip yatıyorduk.

20 gün boyunca değişik işler yaptık dedim. Mesela domates topladık.

Aramızda bir Koreli kardeşimiz akıllı çıktı. Güneşin altında domates toplamaya şapkasıyla gelmiş. Canım Kore.

Odun kestik.

Çalıştığımız yerin sahibi bitkisel tedaviler üzerine uzmanlaşmış bir doktordu. O yüzden ilaç ve yağ yapımında kullanılmak üzere otlar yolduk.

Japonya, Çek Cumhuriyeti ve Türkiye el ele.

Daha çok ot yolduk.

Japonya, Çek Cumhuriyeti ve Türkiye el ele.

Topladığımız domateslerle, başka çeşit çeşit meyvelerle reçel ve salça yaptık.

Fotoğrafta gördüğünüz Chiara bana ilk “Mel” ismini takan harika insan. Birlikte reçel yapıyoruz.

Burada bir sebepten elimde gitar var. Sanırım o zamanlar henüz kabiliyetsizliğim konusunda ikna olmamıştım.

Her sabah 6’da çiftlikteki koyunlara yemeklerini verip dağlarda otlamaları için kapılarını açıyorduk. İki tane dünya tatlısı yavru kuzu vardı. Anneleri onlara süt vermediği için elimizde biberonla yanlarına gidiyorduk. Koşa koşa gelip süt emiyorlardı.

Her gün ördeklere de yem, su veriyorduk. Bulundukları alanı temizliyorduk.

 Bu arada çiftlikte bizden başka Rusya’dan, Kore’den, Japonya’dan, Çek Cumhuriyetinden, Almanya’dan, Fransa’dan, İtalya’dan gelen 15-20 kişi daha vardı.

Artık çalışmamız bitmek üzereyken dediler ki herkes kendi yöresine ait bir yemek yapsın. Biz de gaza geldik. Çiğ köfte yapacağız. Ama bir problem var; bulgur yok.

Alışverişi yapacak çiftliğin sahiplerine bulguru anlattık. Bulamamışlar. Ona yakın olduğunu söyledikleri bir şey getirdiler. Mercimek-kuskus-bulgur benzeri bir şey. Bundan çiğ köfte olmaz dedim. Bir kere bu suyu çekmez. Çünkü çok anladığım için… Ben o dönemler geçimimi sıra gecelerinde çiğ köfte yoğurarak sağlıyordum, oradan biliyorum. Ahmet de üzüldü ben öyle deyince. Olur diye inat etti. Biraz anlatmaya çalıştım. Gogıldan tarifleri açtım, gösterdim, bunun dedim suyu çekmesi lazım, büyümesi lazım. Ahmet de inat etti kaynatırız o zaman haşlarız önce falan dedi. O zaman gel kısır gibi bir şey yapalım dedim. Kabul etmedi. Neyse biz adını bile bilmediğimiz bir tahıldan çiğ köfte olurdu olmazdı derken kavga ettik. Mutfağı terk ettik falan. Baya ciddiyiz yani.

Ahmet’le kavga edince ben.

Sonra herhalde Ahmet benim katır inadımı ve dolayısıyla ortaya çıkan denyoluğumu alttan alarak konuşmaya geldi. Ahmet akıllı çocuk tabii. (Şimdi doktor çıktı.) Nihayetinde biz geri zekalı mıyız insan bulgur yüzünden kavga mı eder dedik barıştık.

Zaten yaptığımız şeyin tadı da aşırı kötü oldu. Biz hariç herkes yedi.

Devrem

Çiftlikte çalışmamız bittikten sonra birkaç gün de İtalya’yı gezdik.

Çiftlikten çıktıktan sonra otelde kaldığımız ilk gece odaya geldik. Kendi yatağımdaki yastığı bir kaldırdım altından bu çıktı.

Ahmet’e bir yandan “Gitsin bu!” diye çığırırken bir yandan da “ÖLDÜRME HAYVANI” diye bağırdığımı hatırlıyorum. Sonra böcek kaçıp deliğine girdi. Biz de deliği Ahmet’in sigara paketinden kopardığımız bir parçayla kapattık.

Slm

Tabii sonraki günlerde gezerken bol bol fotoğraf da çektik.

Ama fotoğraflarımızın hepsi bulanık. Aslında bulanık olmasa acayip stratejik noktalarda fotoğraflarımız var.

Bulanık olmayanlarda da elimde sürekli nereden geldiğini bilmediğim poşetler var.

Neyse ki bir yerden sonra artık hangimiz fark ettik bilmiyorum ama poşeti saklamayı akıl edebilmişim.

Şöyle durayım da poşet gözükmesin.

Zaten o zaman kameram 3 mega piksel falan. Bir de poşetle iyice sınırları zorluyorum.

3 mega piksel kamerayla gece fotoğrafçılığı

Bu arada 2011 yılında İtalya sokaklarını arşınlarken giydiğim terliklerim 2017 yılında Hindistan’dayken de yanımdaydı. Artık nasıl bir terlikse Ajda Pekkan gibi yıllara meydan okudu. Çok eskiyince Hindistan’dan yenisini aldım.

Terlik On The Road

Türkiye’ye döndükten 2-3 ay sonra ben Noel için çiftliğe tekrar gittim. Aylardan aralıktı.

Chiara’nın noel hediyesi

Gittiğimde hava soğuktu ama bir hava muhalefeti de yoktu. Bir 15 gün falan kaldım.

Tam gideceğim günün sabahı bir uyandım her yer kar. Beni bir mutluluk aldı. O zamanlar öğrenciyim, yeşil pasaportum olduğu için vize derdim de yok. Aha dedim şimdi yollar kapanmıştır ben kafadan bir 10-15 gün daha buradayım. Çünkü dağın tepesindeyiz. Yolu açmaları nereden baksan bir hafta sürer.

Yarım saat sonra biz kahvaltı ederken kar küreme aracı geldi ve yolun tamamı açıktı. Benim de gitmeme bir engel kalmamış oldu. Bu da uçağımı kaçırmadığım için üzüldüğüm nadir anlardan biri olarak kayıtlara geçti. İtalya belediyesi, kırdın beni gaddemit.

Bobbio Belediyesi çalışıyor.

Bu da böyle bir anımdı, sizinle paylaşmak istedim.

Güncel paylaşımlardan, seyahatlerden ve etkinliklerden anında haberdar olmak için beni Instagramdan takip etmeyi unutmayın! https://instagram.com/melkeontheroad